Aleksandar Samardžija zvani Splićo je čovjek koji je u Vojvodini prvi napravio ugostiteljski salaš sa smještajnim kapacitetima i tako pokrenuo cijelu scenu komercijalne salaške ponude, koja je danas čak veća i od one u Mađarskoj pa time možemo reći i da je najveća na svijetu. Njegov Salaš 137 u selu Čenaj pokraj Novog Sada je stekao kultni status te je postao ultimativno mjesto za doživljaj tradicijskog duha Vojvodine. Aleksandar je dobio nadimak Splićo jer je rođeni Splićanin. Malo manje od polovice svog života je živio u Splitu, a malo više od polovice u Novom Sadu. Splićo i dalje priča po splitski, čak i više nego polovica današnjih Splićana, rekao bi: u izgovoru rasteže samoglasnike i često ubacuje lokalizme. Zvuči kao fetivi Splićanin. A tako se i ponaša: glasan je, komunikativan i žovijalan, jedino mu grintavost do sada nismo dijagnosticirali. Uz to je i omiljen- cijela neka kulturna scena, književna, filmska i glazbena dolazi ovdje, prijateljuje sa Splićom i uživa na Salašu 137.
